Article

6956

Rada Miasta Bolesławiec podjęła uchwały w sprawie nadania nazw nowo powstałym ulicom na terenie miasta.

Nowa droga, położona w zachodniej części miasta Bolesławiec, będzie nosić nazwę " Orląt Lwowskich”. Mianem „Orląt Lwowskich” określa się młodych mieszkańców Lwowa, którzy wobec braku we Lwowie polskich oddziałów wojskowych, w okresie 1918 – 1919 bronili miasta przed oddziałami wojsk ukraińskich. Młodzi ochotnicy walczyli też z wojskami radzieckimi w wojnie polsko-bolszewickiej w roku 1920. W skład ochotniczych wojsk polskich wchodzili uczniowie, studenci, robotnicy, urzędnicy, chłopcy i dziewczęta. Walczono najpierw praktycznie gołymi rękami, później – już ze zdobytą na wrogu bronią. Wobec braku regularnych wojsk, wysłanych przez austriackie dowództwo w inne regiony Europy, młodzi obrońcy postanowili wyzwolić swoje miasto przekazane przez ustępujących zaborców wojskowym oddziałom ukraińskim, ściągniętym celowo do Lwowa. Przeciwnikami „Orląt Lwowskich” w drugiej fazie walki o Lwów w roku 1918 byli Ukraińscy Strzelcy Siczowi – wojskowa formacja złożona z Ukraińców, stworzona na podobnych zasadach jak Legiony Polskie. W sumie w walkach po stronie polskiej brało udział 6022 osoby, spośród których 1421 nie przekroczyło 17 roku życia, zaś najmłodszy miał zaledwie 9 lat. Jeden z nich, 13-letni Antoś Pietrykiewicz został najmłodszym w historii kawalerem Orderu Virtuti Militari. Lwów, od XIV wieku należący do Polski, był od kilku stuleci miastem zamieszkiwanym w większości przez polską ludność – około 60% ogółu, pozostałą część stanowili Żydzi (ok. 30%) i Ukraińcy (ok. 10%), nazywani również Rusinami.

Nazwanie ulicy imieniem „Orląt Lwowskich” jest uhonorowaniem walecznej i patriotycznej postawy polskiej młodzieży na wschodnich kresach Rzeczpospolitej.

Kolejna droga uzyskała miano "Żołnierzy Wyklętych”. Droga, położona w zachodniej części miasta Bolesławiec, jest ulicą łączącą ul. Gdańską z ul. Lubańską i równoległą do ul. Śluzowej.

Żołnierze Wyklęci – to wspólna nazwa wojskowych podziemia antykomunistycznego

i niepodległościowego, którzy stawili opór sowietyzacji po II wojnie światowej. Według prof. Jana Żaryna ponad 20 tysięcy żołnierzy zginęło bądź zostało zamordowanych skrytobójczo lub w więzieniach NKWD i ubeckich, część wywieziono na Wschód, wielu skazano na kary pozbawienia wolności. W końcu lat 40-tych i na początku 50-tych ponad 250 tys. ludzi więziono i przetrzymywano w obozach pracy. Od 2011 roku dzień 1 marca został ustanowiony świętem państwowym, poświęconym żołnierzom

zbrojnego podziemia antykomunistycznego. Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” jest obchodzony corocznie, nie jest jednak dniem wolnym od pracy. Pierwszy dzień marca jest dniem szczególnie symbolicznym dla żołnierzy antykomunistycznego podziemia, tego dnia w 1951 roku wykonany został wyrok śmierci na kierownictwie IV Komendy Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”.

Nazwanie ulicy „Żołnierzy Wyklętych” jest uhonorowaniem pamięci

o wybitnych Polakach i patriotach, obrońcach prawdy, a nade wszystko orędownikach wartości najwyższych – wolności i godności. Jest to jednocześnie podziękowanie wielkim bohaterom, ludziom niezłomnej energii i odwagi, za lata wiernej służby Ojczyźnie, za oddanie, jakiego przykłady trudno dziś

znaleźć. Jest to także zachęta, zwłaszcza dla najmłodszego pokolenia Polaków, do poznawania dorobku oraz pielęgnowania pamięci o tradycjach i ideałach narodowego oręża.


Nowa ulica, która jest również położna w zachodniej części miasta uzyskała miano "Powstańców Warszawy”.

Powstańcy Warszawy - niezłomni i bohaterscy uczestnicy walki zbrojnej przeciw okupantowi niemieckiemu podjętej przez oddziały AK w ramach planu „Burza”, znanej powszechnie jako „Powstanie Warszawskie”. W Powstaniu Warszawskim trwającym od 1 sierpnia do 2 października 1944 r. walczyło ok. 37 tys. żołnierzy AK, do których dołączyły jednostki Narodowych Sił Zbrojnych, Armii Ludowej oraz Korpusu Bezpieczeństwa. Znaczący udział w Powstaniu miała ludność cywilna Warszawy. Straty powstańcze ocenia się na 18 tys. zabitych i zaginionych, 25 tys. rannych. Do niewoli dostało się ok. 15 tys. żołnierzy i oficerów, w tym mianowany naczelnym wodzem generał T. Komorowski ( Bór ). Straty ludności cywilnej wyniosły ponad 180 tys. zabitych (głównie pomordowanych). Po kapitulacji powstania żołnierzy umieszczono w obozach jenieckich, ludność cywilną w obozie

przejściowym w Pruszkowie , skąd rozsyłano ją po terenie Generalnego Gubernatorstwa lub kierowano do obozów pracy w Niemczech.

Powstanie Warszawskie było jednym z najważniejszych wydarzeń w najnowszej historii Polski, którego konsekwencje były niezwykle dalekosiężne i są odczuwalne do dnia dzisiejszego. Budzi ono gorące emocje i jest przedmiotem ożywionej debaty poświęconej jego interpretacji i ocenie. Niezależnie od ocen politycznych i społecznych Powstania Warszawskiego uczestnicy tego czynu zbrojnego – „Powstańcy Warszawy” zasługują na nasze najwyższe uznanie i pamięć.

Nazwanie ulicy „Powstańców Warszawy” to hołd poległym i żyjącym

jeszcze uczestnikom Powstania Warszawskiego.

W tym samym obszarze miasta kolejna droga nazwana została imieniem "Rotmistrza Pileckiego”.

Rotmistrz Witold Pilecki – używał wielu pseudonimów: „Witold”, „Tomek”, „Romek”,

a także posługiwał się nazwiskami konspiracyjnymi: „Roman Jezierski”, „Tomasz Serafiński”, „Leon Bryjak”, „Jan Uznański”, „Witold Smoliński”. Urodził się 13 maja 1901 roku w Ołońcu na terenie Rosji, stracony 25 maja 1948 w Warszawie. Był rotmistrzem Kawalerii Wojska Polskiego, współzałożycielem Tajnej Armii Polskiej oraz żołnierz Armii Krajowej. W 1940 r. sprowokował swoje aresztowanie w celu przedostania się do obozu koncentracyjnego Auschwitz i zdobycia informacji dotyczących traktowania więźniów przez Niemców. Współorganizator obozowej organizacji konspiracyjnej. W 1943 r. zagrożony dekonspiracją, uciekł z obozu. W latach 1943- 44 w oddziale II Kedywu KG AK; 1944-45 w niewoli niemieckiej, następnie w 2 Korpusie Polskim we Włoszech. W 1945 r. wrócił do kraju. W 1947 r. aresztowany, oskarżony o kierowanie wywiadem na rzecz władz RP na uchodźstwie. Został skazany na karę śmierci przez władze komunistyczne Polski Ludowej. Zabito go 1948 r. W 1990 r. Rotmistrz Witold Pilecki został zrehabilitowany przez Izbę Wojskową Sądu Najwyższego. Został kawalerem Orderu Orła Białego. Jako jeden z pierwszych tworzył raporty o Holokauście, zwane dalej Raportami Pileckiego.Nazwanie ulicy „Rotmistrza Pileckiego” jest uhonorowaniem pamięci o wybitnym Polaku i patriocie.

Następna droga uzyskała nazwę ul. Majora „Hubala”.

Major „Hubal” – Henryk Dobrzański , (1897 – 1940) właściwie Henryk Hubal-Dobrzański, pseudonim Hubal – major kawalerii Wojska Polskiego, olimpijczyk (jeździectwo), „zagończyk”, jeden z pierwszych dowódców partyzanckich w czasie II wojny światowej. Od 1920 roku członek Drużyn Strzeleckich, od 1914 roku w Legionach Polskich w 2 Pułku Ułanów. Od 1918 roku w Wojsku Polskim. W okresie dwudziestolecia międzywojennego uczestnik walk z Ukraińcami w 1918 roku oraz wojny polsko-bolszewickiej w latach 1919 – 1921. Odznaczony Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari. Jako zastępca dowódcy 110 Pułku Rezerwowego Ułanów, brał udział w obronie Grodna przed wkraczającymi jednostkami Armii Czerwonej. Po kapitulacji Warszawy 27 września 1939 roku wraz z 50 swymi żołnierzami próbował przedostać się na teren Francji. 1 października 1939 roku stoczył bitwę z wojskami niemieckimi i schronił się na Kielecczyźnie. Po

całkowitym załamaniu się kampanii wrześniowej, major H. Dobrzański, pod pseudonimem Hubal zorganizował pierwszy oddział partyzancki (Oddział Wydzielony Wojska Polskiego). Hubalczycy odnieśli swe pierwsze zwycięstwo w potyczce z Niemcami pod Cisownikiem. H. Dobrzański mimo rozkazów kierownictwa Związku Walki Zbrojnej i Delegatury Rządu na Kraj o rozwiązaniu oddziałów, nie podporządkował się rozkazowi. Postawa jego zwierzchników była

spowodowana tym, iż za współpracę miejscowej ludności z „Hubalem” Niemcy nasilili represje w stosunku do tamtejszej ludności cywilnej. W marcu 1940 roku odniósł wielkie zwycięstwo w potyczce pod Hucisakmi, w której został zniszczony niemal całkowicie batalion piechoty Wehrmachtu. Podobny los spotkał kilka dni później kolejny oddział niemiecki pod Szałasami. 30 kwietnia 1940 roku oddział

„Hubala” został otoczony przez siły niemieckie. W walce tej, podczas której Niemcy użyli czołgów, oddział partyzancki uległ rozproszeniu, a sam major poległ na polu walki. Jego ciało zostało najprawdopodobniej przez Niemców przewiezione do Tomaszowa Mazowieckiego i tam spalone. Oddział „Hubala” uległ samorozwiązaniu 25 czerwca 1940 roku. W 1966 roku Dobrzański został pośmiertnie odznaczony Złotym Krzyżem Orderu Virtuti Militari i awansowany do stopnia pułkownika.

Również w zachodniej części miasta nadano nazwę ulicy "Henryka Sienkiewicza”.

Henryk Sienkiewicz – pseudonim Litwos (1846 – 1916) – nowelista, powieściopisarz i publicysta Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1905 r. za całokształt twórczości, jeden z najpopularniejszych pisarzy polskich przełomu XIX i XX wieku.Henryk Sienkiewicz urodził się 5 maja 1846 r. w Woli Okrzeńskiej na Podlasiu. Pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej, osiadłej w Warszawie w 1855 r. Po ukończeniu gimnazjum studiował prawo, filologię i historię w Szkole Głównej i na Uniwersytecie Warszawskim. Henryk Sienkiewicz wiele podróżował. W latach 1876-1878 przebywał w Ameryce Północnej. W marcu 1878 r. wrócił do Europy. Zatrzymał się w Londynie, następnie przez rok przebywał w Paryżu. W 1888r. Henryk Sienkiewicz odbył podróż do Hiszpanii, w 1890 r. udał się na wyprawę do Afryki. Po wybuchu I wojny światowej Henryk Sienkiewicz wyjechał do Szwajcarii, gdzie organizował pomoc dla ofiar wojny w Polsce.Zmarł 15 listopada 1916 r. w Vevey w Szwajcarii.


Previous article:
30 września 1949rok (9 years ago)

Next article:
2 październik 1940rok (9 years ago)